Metoda Feldenkraisa
Zastosowanie
Metoda Feldenkraisa w rehabilitacji ortopedycznej, neurologicznej i inne jej zastosowania
- Bóle pleców, kręgosłupa, stawów, bóle mięśniowe – te dolegliwości często wynikają z nawykowego sposobu poruszania się, często przeciążającego pewne struktury poza możliwości samo regeneracji organizmu. Odkrycie i przełamanie tych nawyków prowadzi do bardziej równomiernego rozłożenia obciążeń i zmniejszenia dolegliwości bólowych.
- Złamania i zwichnięcia często prowadzą do mechanizmów kompensacyjnych w innych częściach ciała. Mechanizmy te często trwają dłużej niż czas potrzebny do wyleczenia pierwotnego urazu. Przez wykonywanie lekcji Metody Feldenkraisa odkrywamy i często pozbywamy się tych mechanizmów kompensacyjnych, które raczej hamują niż wspomagają proces powrotu do pełnej sprawności. Likwidujemy w ten sposób wtórne źródło dolegliwości bólowych.
- Wady postawy to nie tylko boczne skrzywienia kręgosłupa i płaskostopie. Wymogi życia i pracy w dzisiejszych czasach powodują, że równowaga między strukturą organizmu a siłami na nią działającymi jest zachwiana. Poprzez regularne stosowanie lekcji Metody Feldenkraisa uczymy się jak utrzymać ciało w przestrzeni tak, aby obciążenie przechodziło w jak największym stopniu przez szkielet a nie było utrzymywane przez mięśnie i więzadła. Prowadzi to do odciążania mięśni i znormalizowania ich napięcia a co za tym idzie zmniejszenia odchyleń struktury od optymalnego położenia. Moshe Feldenkrais mawiał, że ta metoda polega na odnalezieniu równowagi między siłą grawitacji a układem nerwowym. Przez wykonywanie lekcji Metody Feldenkraisa tak reorganizujemy układ nerwowy aby w sposób optymalny utrzymywał ciało w polu grawitacyjnym.
- Stwardnienie rozsiane to choroba, na którą nie ma jak do tej pory pewnego leku. Osobom z tym schorzeniem Metoda Feldenkraisa oferuje możliwość odkrycia innego, nowego sposobu poruszania się. Takiego, gdzie zmniejsza się zarówno zużycie energii jak i obciążenie struktury organizmu ( oba te elementy są ze sobą nierozerwalnie połączone ). Poruszanie staje się łatwiejsze, lżejsze i przyjemniejsze.
- Choroby reumatyczne i zwyrodnieniowe stawów. Wiadomo, że gdy siły przechodzące przez staw nie są skierowane optymalnie (określa to precyzyjnie budowa anatomiczna stawu i kierunek ruchu ) powoduje to zwiększone obciążenie stawu. Przez regularne wykonywanie lekcji uczymy się jak poruszać się z mniejszym obciążeniem stawów. Może to doprowadzić do spowolnienia, zatrzymania lub nawet do odwrócenia procesu zwyrodnieniowego stawów (zależnie od stadium zaawansowania oraz rodzaju procesu chorobowego).
- Stany pooperacyjne. Każda operacja jest dla organizmu pewnego rodzaju szokiem. Oczywiście im operacja rozleglejsza tym zmiany powstałe w jej wyniku są większe. Zwłaszcza operacje obejmujące układ kostno-mięśniowy mogą doprowadzić do kompensacyjnych zmian w strukturze ciała, do przykurczów tkanek, problemów z poruszaniem i dolegliwości bólowych. Czasem zmiany są na tyle rozległe, że organizm sam nie jest w stanie poradzić sobie z przystosowaniem się do nich. Przez wykonywanie lekcji na nowo tworzymy równowagę między strukturą ciała a siłami na nie działającymi.
- Zaburzenia emocjonalne. Feldenkrais jako jeden z pierwszych był adwokatem jedności ciała, psychiki i umysłu. Każdemu ruchowi i działaniu w ogóle towarzyszą pewne ( uświadomione lub nie ) stany emocjonalne i umysłowe. Rozbudowanie swojego potencjału i repertuaru ruchowego zwiększa jednocześnie nasz potencjał zachowań na poziomie emocjonalnym czy umysłowym. Dzięki temu nawykowe do tej pory zachowania i reakcje mogą zostać zastąpione nowymi bardziej adekwatnymi do sytuacji.
- Wylewy i udary – to schorzenia powstałe w wyniku częściowego uszkodzenia komórek mózgu. W zależności od rozległości i umiejscowienia uszkodzonego obszaru spotykamy się z różnymi ograniczeniami funkcji organizmu. Coraz więcej badań z dziedziny neurofizjologii potwierdza plastyczność układu nerwowego nawet po okresie wzrostu. Tworzenie nowych połączeń między komórkami nerwowymi zwiększa funkcjonalne możliwości. Metoda Feldenkraisa poprzez bodźce ruchowe i czuciowe stymuluje tworzenie nowych połączeń nerwowych co prowadzi do funkcjonalnej poprawy organizmu. Stopień poprawy oczywiście uzależniony jest od rozległości uszkodzenia ale funkcjonalna poprawa do pewnego stopnia jest zawsze możliwa.